Dit gedicht is gebaseerd op een prachtig geschreven tekst van Sabrina White op LinkdIn. Het is de tweede van de twee gedichten, omdat ik het interessant vond om deze situatie vanuit verschillende perspectieven te benaderen. In dit gedicht kijk je door de ogen van het kind. In het eerste deel “Slaap je nog?” ervaar je de situatie als de ouder, de behandelaar, de volwassene. Je leest dat gedicht hier.
Matté Schroder – PlayfulPoets –
Ik sta in een hoekje
en zie een spel ontstaan.
Gespannen blijf ik kijken;
Hoe zal dit verder gaan?
Ik zie jullie beiden lachen,
wat hebben jullie pret!
Zonder het te merken,
heb ik een stap gezet.
De lach en het plezier
maken dat ik ontspan,
zodat ik steeds een
stapje dichter zetten kan.
Als ik in het “slaapspel”
de routine ga herkennen,
besluit ik na wat wachten
om naar je toe te rennen.
Dan kietel ik je wakker
en voel me opgewonden,
wat wij nu samen voelen
dat noemen ze verbonden!
