Ligt ze weer op de glijbaan,
heel vervelend in de weg.
En ze luistert niet naar me,
als ik voor de tiende keer zeg:
“Meisje, ga eens aan de kant”
Ik vind het best wel irritant!
Begrijp ook niet waarom ze
dit bijna dwangmatig doet,
totdat ik besluit mijn gevoel
te veranderen en ik kijk goed.
En ik probeer het zelf even uit,
wat ik zelf ervaar in het moment.
Nu snap ik waarom ze blijft liggen
en zichzelf nooit echt verveeld…
zij is innig verbonden met
haar eigen spiegelbeeld!
